Θλάσεις

Θλάσεις

Μυϊκή θλάση είναι ο πιο συνηθισμένος τραυματισμός σε άτομα τα οποία ασχολούνται με αθλητικές δραστηριότητες. Είναι η ρήξη των μυϊκών ινών η οποία προκαλείται από υπερβολικά έντονη σύσπαση, από υπερβολική διάταση ή από άμεση πλήξη του μυός από κάποιο εξωτερικό παράγοντα. Εκδηλώνεται με πόνο, έντονη μυϊκή σύσπαση και λειτουργική αδυναμία εκτέλεσης κινήσεων του μυός οπότε θα πρέπει να διακόπτεται η αθλητική δραστηριότητα, διότι η συνέχισή της μπορεί να προκαλέσει περαιτέρω τραυματισμό των μυϊκών ινών.

thlasi1

Αίτια

1) Ανεπαρκής προθέρμανση και ανεπάρκεια διατάσεων με αποτέλεσμα την μειωμένη ελαστικότητα
2) Υπερβολική κόπωση των μυών μετά από παρατεταμένη άσκηση
3) Ανεπαρκής η ακατάλληλος εξοπλισμός ιδιαίτερα εκεί που απαιτείται (παπούτσια, ενδιαίτηση)
4) Περιβαλλοντικοί παράγοντες, άσκηση σε υγρό και ψυχρό περιβάλλον
5) Κακή διατροφή, κακή ενυδάτωση, έλλειψη ηλεκτρολυτών (καλίου, νατρίου, μαγνησίου) .
6) Κακή τεχνική κατά την εκτέλεση των ασκήσεων, μυϊκή ανισορροπία
7) Υπερπροπόνηση, υπερεκτίμηση δυνατοτήτων από τον προπονητή ή τον ίδιο τον αθλητή.
8) Ανικανότητα μυών. Οι μύες εκπαιδεύονται και σε ένα βαθμό διαμορφώνονται. Εκπαιδεύονται να έχουν αντοχή και διαμορφώνονται ώστε να έχουν ελαστικότητα. Όταν οι μύες κουραστούν, είναι επιρρεπείς σε κακώσεις. Το ίδιο συμβαίνει και σε μύες που δεν έχουν ελαστικότητα. Για αυτό είναι τόσο σημαντικές οι διατάσεις.

Οι μυϊκές θλάσεις, παρά το γεγονός ότι καλύπτουν το 10% ως το 30% όλων των αθλητικών κακώσεων, συχνά δεν διαγιγνώσκονται ή υποτιμώνται, επειδή ο αθλητής , παρά τα ενοχλήματα, συνεχίζει τη δραστηριότητα του. Αναλόγως με τον αριθμό των τραυματισμένων μυϊκών ινών οι θλάσεις διακρίνονται σε πρώτου, δευτέρου και τρίτου βαθμού.

Πρώτου Βαθμού: είναι η απλή διάταση των μυϊκών ινών και συνοδεύεται από πόνο και περιορισμό της λειτουργικότητας κατά την εκτέλεση της άσκησης.

Δευτέρου Βαθμού: σημειώνεται μερική ρήξη των μυϊκών ινών με έντονο μυϊκό σπασμό ,αιμάτωμα και οίδημα στην τραυματισμένη περιοχή. Στη συνέχεια σχηματίζεται ουλώδης ιστός στο μύ ο οποίος έχει σαν αποτέλεσμα την απώλεια της ελστικότητας του μυός.

Τρίτου Βαθμού: είναι η πλήρης ρήξη του μυός, με εκτεταμένο αιμάτωμα καθώς και κατάργηση της κινητικότητας του μύ με εμφανή διακοπή της συνέχειας του μυ.

thlasi3

Συχνότερες θλάσεις στο κάτω άκρο είναι του δικέφαλου μηριαίου μυός, του τετρακεφάλου μυός και του γαστροκνημίου μυ.

Στα άνω άκρα θλάσεις παρατηρούνται στο δικέφαλο βραχιόνιο μυ, στον δελτοειδή μυ, στον υπερακάνθιο μυ και στον τρικέφαλο βραχιόνιο μυ. Συχνές είναι επίσης και οι θλάσεις των κοιλιακών και των προσαγωγών με αποτέλεσμα το σύνδρομο κοιλιακών προσαγωγών, το οποίο και απαιτεί συνήθως και μακρόχρονη αποκατάσταση αρκετές δε φορές αντιμετωπίζεται και χειρουργικά.

Συμπτώματα

Οι ασθενείς με θλάση αισθάνονται έναν ξαφνικό και έντονο πόνο ή μια αίσθηση τραβήγματος κατά την δραστηριότητα η οποία προκάλεσε τον τραυματισμό.

 Σε μικρού βαθμού θλάσης ( πρώτου βαθμού) υπάρχει δυνατότητα της συνέχισης της δραστηριότητας χωρίς ιδιαίτερες ενοχλήσεις. Στο τέλος όμως της δραστηριότητας τα συμπτώματα θα αυξηθούν.

Σε πιο σοβαρές περιπτώσεις ( δευτέρου και τρίτου βαθμού ) ο ασθενής αδυνατεί να συνεχίσει την δραστηριότητα και χρειάζεται βοήθεια για να αποσυρθεί από τον αγωνιστικό χώρο.

thlasi4Θεραπεία
Η θεραπεία αποσκοπεί στη γρηγορότερη επιστροφή των αθλητών στις προηγούμενες δραστηριότητες. Άμεσα μέτρα αφορούν τον περιορισμό της δημιουργίας αιματώματος ο οποίος οδηγεί σε περιορισμό της φλεγμονής στο μυ  και γρηγορότερη επουλωτική διαδικασία.

Αμέσως μετά τη θλάση πρώτου και δευτέρου βαθμού επιβάλλεται ακινητοποίηση του σκέλους σε ανάρροπη θέση, περίδεση του σκέλους και εφαρμογή ψυχρού επιθέματος ή πάγου για 20-25 λεπτά. Η εφαρμογή ψυχρών επιθεμάτων γίνεται αρκετά συχνά κατά το πρώτο 48ωρο για την μείωση του πόνου, του αιματώματος και την κατά το δυνατό μείωση της έκτασης του οιδήματος.

Ο φυσικοθεραπευτής με τα μέσα που διαθέτει τα πρώτα 24ωρα προσπαθεί να μειώσει το οίδημα και τον πόνο χρησιμοποιώντας ρεύματα TENS, διασταυρούμενα ρεύματα και κρυοθεραπεία. Μετά τα πρώτα 24ωρα, στόχος του φυσικοθεραπευτή είναι να αυξήσει την κυκλοφορία του αίματος στο σημείο της βλάβης (υπέρηχος, θερμά επιθέματα, Laser, διαθερμίες) για να επιτύχει μέγιστο βαθμό παροχής θρεπτικών στοιχείων για την επούλωση της βλάβης.

Δίδονται ισομετρικές ασκήσεις με μικρή ένταση , προοδευτικά αυξανόμενες με τη πάροδο των ημερών. Ο ουλώδης ιστός ο οποίος αρχικά σχηματίζεται στο σημείο της θλάσης είναι σκληρός και ανελαστικός σε σχέση με το φυσιολογικό ιστό. Αυτό έχει σαν επακόλουθο την εμφάνιση πόνου σε κάθε σχεδόν σύσπαση του μυός.

Επιβάλλεται πρόγραμμα διατατικών ασκήσεων στο τραυματισμένο μύ.

Στη συνέχεια της αποκατάστασης αρχίζουμε σταδιακά τις ισοτονικές ασκήσεις για επιπλέον ενδυνάμωση.

Ακολουθούν εξειδικευμένες ασκήσεις ιδιοδεκτικότητας και νευρομυϊκής συναρμογής, δηλ. ασκήσεις επανεκπαίδευσης του μυός για ασφαλή επιστροφή στην αθλητική δραστηριότητα.

Σε θλάση τρίτου βαθμού δηλαδή σε τέλεια ρήξη του μυός, απαραίτητη είναι η χειρουργική συρραφή των ινών του και η ακινητοποίηση προκειμένου επιτευχθεί η επούλωσή του. Στη συνέχεια και με την πάροδο της περιόδου ακινητοποίησης αρχίζει η προοδευτική κινητοποίηση του μυός και η σταδιακή ενδυνάμωσή του, με απώτερο στόχο την πλήρη αποκατάστασή του και την επιστροφή στις αθλητικές δραστηριότητες.

Σε περίπτωση κακής αντιμετώπισης η επαναλαμβανόμενων υποτροπών κύρια επιπλοκή είναι η έκτοπη οστεοποίηση, που συνίσταται σε επασβέστωση και οστεοποίηση εκτεταμένων ενδομυϊκών αιματωμάτων και η οποία περιορίζει σημαντικά τη μυϊκή σύσπαση και την κινητικότητα των αρθρώσεων και συνήθως η αντιμετώπιση είναι χειρουργική με αφαίρεση του κατεστραμμένου τελικά μυϊκού ιστού.

Όταν τραυματιστεί ο μυς ξεκινάει μια διαδικασία αυτοίασης. Αρχικά έχουμε μια φάση φλεγμονής στην περιοχή και στο τέλος σχηματίζεται ένας δεύτερης ποιότητας ουλώδης συνδετικός ιστός. Κάτι αντίστοιχο με το τραύμα στο δέρμα που κλείνει με σχηματισμό ουλής δηλαδή με ιστό δεύτερης ποιότητας. Ο ουλώδης ιστός που σχηματίζεται στην θλάση στερείται δυστυχώς της ελαστικότητας και αντοχής που έχει ο μυικός ιστός. Μπορεί όμως να εκπαιδευτεί και να βελτιωθεί βάσει των δύο S, Stretching (διάταση) και Strengthening (ενδυνάμωση). Εαν δεν επαναποκτηθεί το 100% της ελαστικότητας και το 90% της ισχύος σε σύγκριση με το υγιές σκέλος πριν  συμμετάσχει  σε κάποιον αγώνα ο αθλητής τότε υπάρχει πιθανότητα υποτροπής.